Artykuł 6 dekretu ustawy nr 393 B/98 przewiduje, że INGA, który odpowiada za zbieranie, przetwarzanie i niszczenie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego niezdatnych do spożycia, wybiera przedsiębiorstwa odpowiedzialne za świadczenie tych usług.

Jako przykład przedstawiły Komisji umowę o świadczenie usług z 2003 r. zawartą zgodnie z dekretem ustawy nr 393 B/98.

Podstawą środka, o którym mowa w niniejszej decyzji, są wspomniane dekrety ustawy nr 80 i 93.

Zasady zwrotu pożyczki określone w dekrecie z mocą ustawy nr 80 mają zastosowanie w kontekście dekretu z mocą ustawy nr 93, z wyjątkiem stopy procentowej pożyczki, która została zwiększona o 1 % (zob. art. 4 ust. 1 i 2 dekretu ustawy nr 93), i faktu, że – przy założeniu likwidacji spółki – przedmiotowa kwota zostanie zwrócona dopiero po zaspokojeniu wszystkich innych wierzycieli, solidarnie i proporcjonalnie do kapitału spółki (zob. art. 4 ust. 4 dekretu z mocą ustawy nr 93).

Istnieją także inne bariery w postaci przepisów Banku Centralnego Chile, które w celu przeprowadzenia takiego połączenia wymagają złożenia specjalnego wniosku, przepisy dotyczące inwestycji zagranicznych zawarte w dekrecie ustawy nr 600 oraz fakt, że w odniesieniu do niektórych sektorów gospodarczych przeprowadzenie połączenia transgranicznego nie jest możliwe

Komisja uważa, że zwiększenie stopy referencyjnej nawet o 100 punktów bazowych, tak jak przewidziano w dekrecie ustawy nr 93, nie uwzględnia w sposób adekwatny szczególnie zagrożonej sytuacji, w której znajdowała się Alitalia w momencie przyznania środka.

Pismem z dnia 30 maja 2008 r. władze włoskie poinformowały Komisję, że rząd włoski przewidział we wspomnianym dekrecie ustawy nr 93, że spółka Alitalia ma prawo zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki w poczet kapitału własnego w celu pokrycia strat (zob. art. 4 ust. 3 dekretu z mocą ustawy).

Według tej konfederacji dekret królewski ustawy nr 10/2000 zniósł jedynie częściowo, ograniczenie wolnej konkurencji, jakie zakładał zakaz wprowadzony w ustawie nr 34/1998 w drodze jej piętnastego przepisu dodatkowego.

W niniejszej sekcji Komisja zbada, czy zwolnienie z podatku ICI udzielone podmiotom niekomercyjnym zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. i) dekretu legislacyjnego nr 504/92, w wersji obowiązującej przed zmianami wprowadzonymi przez dekret ustawy nr 1/2012, było finansowane przez państwo lub za pośrednictwem zasobów państwa; przynosiło selektywną korzyść i było ponadto uzasadnione logiką włoskiego systemu podatkowego; wpływało na wymianę handlowa między państwami członkowskimi i zakłócało konkurencję lub groziło jej zakłóceniem.

Wobec braku dokumentów dotyczących weryfikacji, Komisja nie może stwierdzić, że opłata wprowadzona na mocy dekretu ustawy nr 244/2003 była odpowiednia dla kwoty odpowiadającej usługom, z których korzystają produkty uboczne uzyskane z produktów przywożonych i że w związku z tym produkty przywożone mogły korzystać z usług finansowanych ze środka pomocy w takim samym stopniu co produkty krajowe.

Dekretem ustawy nr 1/2012 wprowadzono także szczególne przepisy umożliwiające proporcjonalną opłacenie nowego podatku komunalnego od nieruchomości w przypadkach, w których tę samą nieruchomość wykorzystuje się zarówno do działalności komercyjnej, jak i niekomercyjnej.

Jak już wyjaśniono zgodnie z art. 7 ust. 2a dekretu z mocą ustawy nr 203/2005, zmienionego dekretem ustawy nr 223/2006 (obecnie uchylonym), rodzaje działalności wymienione w art. 7 ust. 1 lit. i) ustawy o podatku ICI mogą mieć charakter komercyjny, pod warunkiem, że nie miały charakteru wyłącznie komercyjnego.

Jeżeli chodzi o zmiany wprowadzone do systemu opodatkowania na mocy dekretu ustawy nr 244/2003, Komisja wystąpiła do władz portugalskich o potwierdzenie, że produkty przywożone mogły korzystać ze wspomnianych usług w równym stopniu co produkty krajowe.

Celem udowodnienia, że rozłożenie w czasie spłaty zadłużenia jest niezbędne dla zapewnienia funkcjonowania przedsiębiorstwa, dekret ustawy nr 411/91 wymaga przeprowadzenia analizy ekonomiczno-finansowej.

Spółdzielnie rolnicze, dzięki zmianom wprowadzonym dekretem królewskim ustawy nr 10/2000, mogą prowadzić tę działalność, nie mając przy tym obowiązku utworzenia nowej osoby prawnej dla celów dystrybucji oleju napędowego B dla osób trzecich niebędących członkami spółdzielni, oraz mogą przekroczyć poziom 50 % wielkości obrotów przy transakcjach dotyczących dostaw dla osób trzecich niebędących członkami spółdzielni bez utraty przywileju podatkowego.

Zmiany wprowadzone dekretem królewskim ustawy nr 10/2000 mogą umożliwić spółdzielniom rolniczym zajmowanie się – w większej części, a nawet całości ich działalności – dystrybucją oleju napędowego B, nie obejmując ich jednak takim samym traktowaniem podatkowym jak przedsiębiorstwa niebędące spółdzielniami.

Jak wspomniano powyżej, zmiany wprowadzone dekretem królewskim ustawy nr 10/2000 mogą jednak umożliwić spółdzielniom rolniczym zajmowanie się – w większej części, a nawet całości ich działalności – dystrybucją oleju napędowego B, nie obejmując ich jednak takim samym traktowaniem podatkowym jak przedsiębiorstwa niebędące spółdzielniami, ponieważ nie tracą one korzystnego traktowania podatkowego związanego z innymi korzyściami wynikającymi z podatku od osób prawnych, podatku od przeniesienia własności i od czynności prawnych w formie dokumentu urzędowego, podatku od działalności gospodarczej (którego kwota jest całkowicie niezależna od wyników przedsiębiorstwa) oraz podatku od nieruchomości.

Komisja stwierdza, że Portugalia nie zgłosiła, w rozumieniu art. 108 ust. 3 TFUE, środków pomocy przyznanych od 1999 r. ani systemów przewidzianych na mocy dekretów ustawy nr 197/2002 i 244/2003.

Ponadto Komisja nie może się zgodzić z władzami Portugalii, że zezwolenie na rozłożenie w czasie spłaty zadłużenia oraz rezygnacja z opłat i odsetek została przyznana w ramach ogólnego systemu, mającego zastosowanie wobec wszystkich przedsiębiorstw znajdujących się w analogicznej sytuacji, na podstawie dekretu ustawy nr 411/91, i dlatego nie przyznało ono RTP żadnej określonej korzyści.

Komisja stwierdza, że system opodatkowania wprowadzony na podstawie dekretu ustawy nr 197/2002 i systemu przejściowego ustanowionego na mocy art. 3 ust. 2 i art. 5 ust. 2 dekretu z mocą ustawy nr 244/2003 nie jest zgodny z art. 110 TFUE z uwagi na istnienie potencjalnie dyskryminującego systemu wobec produktów przywożonych z innych państw członkowskich, w przypadku których istnieje także obowiązek uiszczania opłaty.